Plan gospodarki niskoemisyjnej jest dokumentem o znaczeniu strategicznym do opracowania którego zobowiązane są gminy i związki gmin. Dokument ten koncentruje się na działaniach niskoemisyjnych i tych, które efektywnie wykorzystują dostępne zasoby, w tym zwłaszcza na:
- poprawie efektywności energetycznej na terenie gminy,
- zwiększeniu wykorzystania odnawialnych źródeł energii na tle innych sposobów jej pozyskiwania.
Emisja zanieczyszczeń
Sporządzane przez gminy plany gospodarki niskoemisyjnej koncentrują się na wszystkich działaniach, mających w założeniu redukcję emisji zanieczyszczeń odprowadzanych do powietrza w tym również:
- pyłów,
- tlenków azotu,
- dwutlenku siarki
- oraz emisji dwutlenku węgla.
Szczególnym nacisk kładziony jest na tereny, na których odnotowano przekroczenie jakości poziomów dopuszczalnych stężeń wyżej wymienionych zanieczyszczeń w powietrzu.
Korelacja działań w trosce o atmosferę
Jednostką finansującą plany gospodarki niskoemisyjnej w wysokości 85 procent jest Fundusz Spójności, zaś beneficjentami są Jednostki Samorządu Terytorialnego lub Związki Gmin.
Aby założone w planie gospodarki niskoemisyjnej cele zrealizować, konieczna jest współpraca nawiązywana z podmiotami będącymi producentami i odbiorcami energii, ze szczególnym uwzględnieniem działań, które podejmowane są w sektorze publicznym. Dodatkowo, konieczne jest kontrolowanie obszarów, w których władze lokalne posiadają istotny wpływ na kwestie związane ze zużyciem energii w perspektywie długoterminowej, także w kontekście planowania przestrzennego.
Jeden cel –różne programy
Każdy opracowywany plan gospodarki niskoemisyjnej powinien wykazywać ścisłą spójność z nowotworzonymi bądź aktualizowanymi założeniami do programów dotyczących ochrony powietrza i planów zaopatrzenia w:
- ciepło,
- chłód,
- energię elektryczną,
- i paliwa gazowe.
Ciężko bowiem mówić o rzeczywistych dążeniach do przejścia na gospodarkę niskoemisyjną bez wspólnego działania w tym zakresie.
